Μπαίνουν στην ζωή μας και την αλλάζουν. Έτσι απλά. Χωρίς να ξέρουν το γιατί, χωρίς δεύτερες σκέψεις, απλά μας αγαπούν και μας τοποθετούν πάνω από το ίδιο τους το είδος. Άραγε τι κάναμε για να αξίζουμε την ανιδιοτελή αγάπη και την άνευ όρων αφοσίωση αυτών των άδολων και ανώτερων πλασμάτων;
Χαρούμενα και αγνά σαν παντοτινά παιδιά που ανατρέφεις, νοιάζεσαι και αγαπάς για μια ζωή με έναν διαφορετικό τρόπο από αυτόν που αγαπάς τους ανθρώπους. Πλάσματα δοτικά που συνδέεις μόνο με χαρούμενες στιγμές και που ποτέ δεν θα σε βλάψουν, που σε μαθαίνουν να αγαπάς μα πάνω απ’ όλα να αγαπιέσαι και που πάντοτε θα καθρεφτίζουν την καλύτερη πλευρά του εαυτού σου. Ο καλύτερος δάσκαλος που σου μαθαίνει τα πάντα αθόρυβα μέσα από τον τρόπο που ζει και όχι με τα λόγια που ξεστομίζει.
Τα χρόνια περνούν και μέσα στην πίεση, το ψέμα, τις μεγάλες ταχύτητες και τις αλλαγές αυτός παραμένει εκεί. Στέκεται και σε κοιτάζει με τα καθαρά του μάτια και την μεγάλη του καρδιά και σε κάνει να αναρωτιέσαι αν θα καταφέρεις ποτέ να γίνεις όλα αυτά που νομίζει ότι είσαι.
«Το κοντινό μας ζώο είναι ό,τι μας απόμεινε από τον παράδεισο. Από την κατάσταση της σιγουριάς, της αθωότητας και της απλότητας που κάποτε εγκαταλείψαμε… Αποτελεί τον ομφάλιο λώρο που μας συνδέει με την αθώα και άδολη ύπαρξη, με τον αρχέγονο εαυτό μας, τις ρίζες μας…Κι όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τη φύση, τόσο πιο πολύ θα χρειαζόμαστε τα ζώα. Για να εξισορροπούν την αμφιβολία. Να μας βοηθάνε να ξεχνούμε την αλλοτρίωση. Να αποκαθιστούν μέσα μας την αρμονία και την ενότητα». Αυτά τα λόγια του Νίκου Δήμου είναι μια πληγή που όπως η αλήθεια μπορεί να σε στιγματίσει αλλά και να σε λυτρώσει.
Ξέρεις ότι η σιωπή του ζώου με το οποίο μοιράστηκες μια ζωή θα γίνει εκκωφαντική όταν το χάσεις. Όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου η πραγματικότητα είναι σκληρή, πολύ σκληρή για να την αντέξεις. «Μην στεναχωριέσαι, μην κλαις» θα σου πουν. «Έζησε δίπλα σου την καλύτερη ζωή που θα μπορούσε να έχει. Εδώ φεύγουν οι άνθρωποι».
Τα δάκρυα που δεν χύνουμε μας πληγώνουν περισσότερο από τα δάκρυα που σκουπίζουμε. Κανένας δεν μπορεί να νιώσει καλύτερα προσπαθώντας να ξεπεράσει με επιμονή κάτι που μόνο ο χρόνος μπορεί να γιατρέψει. Υπάρχει όμως κάτι που μπορεί να απαλύνει τον πόνο μας έστω και λίγο και αυτό είναι το ότι τα αθώα αυτά πλάσματα έχουν άγνοια γι’ αυτό που έρχεται. Η ματαιοδοξία, η αγωνία και οι ατελείωτες σκέψεις για το επερχόμενο κακό είναι ανθρώπινα «προνόμια» που η φύση δικαίως δεν χάρισε σε αυτά.
Τα πλάσματα που συμβίωσαν με ανθρώπους που τα αγάπησαν αληθινά και τους πρόσφεραν μια πραγματικά ευτυχισμένη ζωή είναι σαν να έζησαν εκατοντάδες χρόνια και στην ουσία μια καλύτερη ζωή από κάθε ανθρώπινη. Γι’ αυτόν τον λόγο όχι μόνο δεν αξίζουν την λύπηση μας αλλά αντιθέτως μόνο το πιο γλυκό και φωτεινό χαμόγελο μας. Ένα χαμόγελο που θα φέρει ο καιρός όταν εκείνος ξέρει και που θα κλείνει μέσα του την απέραντη αγάπη που είχαμε, έχουμε και θα έχουμε για τον παντοτινό μας φίλο. Ένα χαμόγελο που μεγαλύτερο του θα είναι μόνο αυτό που θα φοράμε τη μέρα που θα συναντηθούμε ξανά…
*Αφιερωμένο στην Μπιάνκα και την οικογένεια της
Με πολλή αγάπη...
Εκπαίδευση Σκύλων DogsUp
Αρετή Δένδια | Παναγιώτης Σκέρλος
